8 dingen die je moet weten over de Canadese zeehondenslacht
Canada’s jaarlijkse zeehondenslacht is op 9 april begonnen. In het licht van intense internationale verontwaardiging en wijdverspreide verboden op zeehondenbont en andere zeehonden-‘producten’ probeert de Canadese zeehondenjagersgemeenschap wanhopig de voorvechters van dierenrechten die zich ertegen uitspreken in diskrediet te brengen. Maar de feiten liegen niet. Dit zijn de acht belangrijkste dingen die je moet weten over de zeehondenslacht en hoe je kunt helpen deze te beëindigen.
1.Zeehondenjagers doden wél baby’s.
Canada verbood de slacht van pasgeboren zeehondenpups, ook wel ‘white coats’ genoemd vanwege hun witte vacht, in 1987 na publiek protest. Maar er is geen verschil tussen de pijn die dieren voelen als ze 2 weken oud zijn, als ‘white coat’, en als ze 3 weken oud zijn en hun vacht grijs is geworden. Zevenennegentig procent van de zeehonden die worden geslacht is jonger dan drie maanden. Veel van deze pups hebben nog niet eens vast voedsel gegeten of hun eerste duik genomen.
2.PETA richt zich op de commerciële zeehondenslacht, niet op de Inuitjacht.
Hoewel de inheemse bevolking van Noord-Canada op zeehonden jaagt, heeft de campagne van PETA zich altijd gericht op de commerciële zeehondenslacht die wordt uitgevoerd door niet-inheemse vissers langs de oostkust, puur om bij te verdienen in het laagseizoen. Deze slacht vertegenwoordigt ongeveer 97 procent van de zeehonden die in Canada worden gedood en heeft niets te maken met de Inuitjacht. De zeehondenbontindustrie probeert zich achter inheemse mensen te verschuilen in een misleidende poging om haar acties te rechtvaardigen.
3.Zeehonden-‘producten’ van de commerciële slacht zijn in 36 landen verboden vanwege wreedheid.
Alle belangrijke markten voor zeehonden-‘producten’ zijn inmiddels gesloten. India, Kazachstan, Kroatië, Mexico, de Verenigde Staten, Wit-Rusland, de 28 landen van de Europese Unie en Rusland (dat eerder 95 procent van de Canadese zeehonden-‘producten’ importeerde) hebben allemaal de import van producten gemaakt van zeehonden die zijn gedood tijdens de commerciële Canadese slacht verboden. Bovendien heeft China “nee” gezegd tegen zeehondenvlees, ondanks jarenlange inspanningen van zeehondenjagers om daar een markt te creëren.
4.Zeehonden zijn niet “alle vissen aan het eten”.
In de jaren negentig stortte de kabeljauwvisserij aan de oostkust van Canada in als gevolg van overbevissing, milieuvernietiging en wanbeheer door het Ministerie van Visserij en Oceanen, nu bekend als Fisheries and Oceans Canada. Vissers grepen de kans aan om zeehonden de schuld te geven voor de ineenstorting om zo de bloederige slacht te rechtvaardigen. Maar zelfs een van de wetenschappers van het departement zelf geeft toe dat zeehonden niet verantwoordelijk zijn voor de uitputting van vispopulaties.
5.De slachtmethoden zijn niet humaan.
Jaarlijks filmen dierenbeschermingsorganisaties de zeehondenslacht, en elk jaar blijkt uit de beelden dat zeehonden langzaam en pijnlijk sterven. Omdat zeehondenjagers de dieren vanaf boten beschieten, dringen de kogels vaak niet door hun hersenen, maar verwonden ze de zeehonden alleen. Een onderzoek door dierenartsen heeft uitgewezen dat 82 procent van de zeehonden die worden doodgeschoten niet onmiddellijk door het eerste schot wordt gedood. Jagers klimmen uit de boten en steken het ijs over om de dieren te doden, meestal door hun de schedels in te slaan. Sommige jagers nemen niet eens de moeite om dat te doen, en steken de dieren in plaats daarvan in het oog of de wang met een metalen hakapik, een knuppel met een metalen haak aan het uiteinde, en slepen ze aan boord. Op videobeelden zijn zeehonden te zien die nog steeds bij bewustzijn zijn en bewegen nadat ze de schepen op zijn getrokken.
6.De commerciële zeehondenjacht is niet de primaire bron van inkomsten voor de vissers.
De zeehondenjacht is voor de visindustrie een bijverdienste in het laagseizoen. Zeehondenjagers zijn commerciële vissers die slechts een klein deel van hun inkomsten uit de slacht halen. Minder dan 1 procent van de inwoners van Newfoundland, waar veel van de zeehondenslacht plaatsvindt, nemen eraan deel, en de slacht vormt minder dan 0,5 procent van de economie van de provincie Newfoundland en Labrador.
© Sandra Lee
7.De meeste Canadezen zijn tegen de zeehondenslacht.
Uit een peiling van Environics Analytics blijkt dat de meerderheid van de Canadezen tegen de commerciële slacht is, zelfs in de provincie waar deze plaatsvindt.
© James Park
8.De Canadese overheid besteedt jaarlijks miljoenen aan belastinggeld om de zeehondenslacht gaande te houden.
Vanwege wereldwijde verboden op zeehonden-‘producten’ is er weinig te verdienen aan het doden van deze dieren. De overheid geeft elk jaar naar schatting C$ 7 miljoen aan belastinggeld uit om de zeehondenslacht gaande te houden terwijl de voorraad onverkochte zeehondenhuiden zich opstapelt.
Het is tijd om smoesjes te verruilen voor actie. Verzoek premier Justin Trudeau om de commerciële zeehondenslacht in Canada te beëindigen:
Kom in actie!
